VADODARA: Για τον Mayur Chauhan, 16 ετών, Ουταραγιάν είναι κάτι περισσότερο από μια γιορτή – είναι μια αναφαίρετη παράδοση με το πέταγμα χαρταετού. Αυτός και οι φίλοι του θα ξεκινούσαν τις προετοιμασίες τουλάχιστον 10 ημέρες πριν από τις 14 Ιανουαρίου, και στο απόγειο του φεστιβάλ, οι ουρανοί πάνω από το χωριό Λούνα, 20 χλμ. από τη Βαντοντάρα, θα ήταν πεδίο μάχης χαρταετών και παιχνιδιάρικων αντιπαλοτήτων.
Όμως πριν από τέσσερα χρόνια, όλα άλλαξαν όταν ζωγραφισμένοι πελαργοίπου σύχναζε στο χωριό το χειμώνα, βρήκε τη Λούνα ως καταφύγιο. Τώρα οι χαρταετοί δεν συγκρούονται πια στον ουρανό εδώ και οι χαρούμενες κραυγές του «kaipo che» (σου κόβω τον χαρταετό) έχουν σιγήσει. Όχι μόνο ο Mayur και οι φίλοι του, αλλά οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού αγκυροβόλησαν τους χαρταετούς τους μήπως οι αιχμηρές χορδές κόψουν τους λεπτούς λαιμούς των ζωγραφισμένων πελαργών.
Για τη Luna, οι ζωγραφισμένοι πελαργοί δεν είναι απλώς φτερωτοί επισκέπτες: είναι μέρος της οικογένειας που οι ντόπιοι προστατεύουν σκληρά. Αυτό το χωριό των 2.000 κατοίκων υποδέχεται περισσότερους από 300 βαμμένους πελαργούς κάθε χειμώνα. «Είμαι παθιασμένος με το πέταγμα χαρταετών, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχω πετάξει ούτε έναν. Ανεβαίνω στην ταράτσα κατά τη διάρκεια του Ουταράγιαν, αλλά μόνο για να παρακολουθώ τους πελαργούς και να διασφαλίσω ότι οι χαρταετοί που πετούν δεν ενοχλούν αυτούς», είπε ο Mayur.
Λίγοι χωρικοί που δεν μπορούν να αντισταθούν στους χαρταετούς το κάνουν το μεσημέρι, όταν τα πουλιά συνήθως ξεκουράζονται στις φωλιές τους. Οι πελαργοί μένουν στα δέντρα γύρω από μια λίμνη του χωριού για δεκαετίες, αλλά προηγουμένως οι κάτοικοι δεν γνώριζαν το πουλί. «Πριν από περίπου 10 χρόνια, αρχίσαμε να οργανώνουμε προγράμματα ευαισθητοποίησης σχετικά με τους ζωγραφισμένους πελαργούς στο χωριό και εξηγήσαμε στους ανθρώπους πώς να συντηρήσουν αυτά τα πουλιά», είπε ο Pravin Arya, ο οποίος διευθύνει την Jeevrakshak Society for Animals με τον γιο του Rupesh.
Οι χωρικοί ανέπτυξαν γρήγορα στενό δεσμό με τους πελαργούς και άρχισαν να τους φροντίζουν.
“Πριν από τρία χρόνια περίπου, μια ομάδα ανδρών έμπαινε κρυφά στο χωριό τη νύχτα και κυνηγούσε πελαργούς για το κρέας τους. Όταν οι χωρικοί τους μύριζαν, έφτιαχναν ομάδες και άρχιζαν να περιπολούν τις περιοχές τη νύχτα. όπου φωλιάζουν οι πελαργοί, το κυνήγι έχει σταμάτησε», είπε η Άρυα.
