Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ισχύουν οι συνήθεις κανόνες στο Βικτωριανό Φιλελεύθερο Κόμμα.
Όποιος έχει λίγη κοινή λογική και λίγη γνώση της πολιτικής ιστορίας θα υποθέσει ότι μετά τα γεγονότα στην αίθουσα του κόμματος των Φιλελευθέρων το πρωί της Παρασκευής, ο John Pesutto είναι κάκτος.
John Pesutto μετά την ψηφοφορία για την επιστροφή της Moira Deeming στην αίθουσα του κόμματος των Φιλελευθέρων.Πίστωση: Τζάστιν ΜακΜάνους
Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί μια αλυσίδα γεγονότων στα οποία ο Πεσούτο έπρεπε να χρησιμοποιήσει την υπερίσχυση της ψήφου του για να αποτρέψει τη Μόιρα Ντίμινγκ, μια οικτρά αποξενωμένη βουλευτή που τάσσεται στην πολιτική της καταστροφή, να ενταχθεί στην ομάδα που ηγείται;
Λοιπόν, εκεί είναι που αυτοί οι φιλελεύθεροι είναι ένα εντελώς διαφορετικό κτήνος. Σε αυτή την αίθουσα του χωριού, η διχόνοια δεν είναι θάνατος. Είναι μια επιλογή τρόπου ζωής.
Όσο αντιθετικό κι αν φαίνεται, ο Πεσούτο δεν χρειάζεται ένα ενιαίο κόμμα για να φέρει την αντιπολίτευση στις επόμενες εθνικές εκλογές και ίσως και να τις κερδίσει. Ανεξάρτητα από τον κανόνα της αριθμητικής του John Howard, δεν χρειάζεται την πλειοψηφία των Φιλελεύθερων βουλευτών για να υποστηρίξει την ηγεσία του.
Το μόνο που χρειάζεται είναι το κόμμα να μην μπορεί να συμφωνήσει για κανέναν άλλο. Αυτό ήταν το status quo πριν από την αποφασιστική ψηφοφορία της Παρασκευής. Εδώ μένουν τα πράγματα.
Είναι πραγματικά εκπληκτικό το γεγονός ότι 14 Φιλελεύθεροι βουλευτές, σε μια στιγμή της ημέρας που κανένας από αυτούς δεν θα έπρεπε να ήταν θυμωμένος, σκέφτηκαν ότι η αίθουσα του κόμματός τους θα ήταν το καλύτερο μέρος για να καλωσορίσουν πίσω τον Ντίμινγκ.
Ο Deeming είχε κακή μεταχείριση από τον Pesutto και το κόμμα του. Η απόφαση του ομοσπονδιακού δικαστή David O’Callaghan το καθιστά σαφές. Ήταν εξωφρενικό για τον Πεσούτο να την κατηγορούν ψευδώς ότι συμπαθούσε τους νεοναζί επειδή μια ομάδα από αυτούς εισέβαλε σε μια συγκέντρωση όπου μίλησε για τα δικαιώματα των γυναικών.
